قرض ‏الحسنه در ردیف نماز و روزه

خدا در آیه دیگری، قرض‏الحسنه را در ردیف نماز و زکات می‏آورد و می‏فرماید: "... أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ أَقْرِضُوا اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا ...؛ ... نماز به پادارید و زکات بدهید و به خدا قرض بدهید؛ قرض نیکویی...". (مزمل: 20) از این آیه، چندین نکته دیگر نیز استفاده می‏شود: الف) خداوند، قرض‏الحسنه را در ردیف و سیاق نماز و روزه آورده است که اهمیت بسیار قرض را نشان می‏دهد. ب) اعمال صالح، تنها نماز و زکات نیست، بلکه قرض‏الحسنه دادن نیز لازم است. حتی آن را با فعل "اقرضوا" به صیغه امر آورده است. صیغه امر در اینجا، به معنای فقهی‏اش، به معنای وجوب قرض نیست، ولی این سنّت الهی و این عمل مستحب به قدری اهمیت دارد که لازم است همواره شعار زبان و عملی هر مسلمانی باشد؛ زیرا با رواج این عمل در جامعه اسلامی، اختلاف طبقاتی رخت برمی‏بندد. اگر همه مسلمانان دنیا در همه شئون زندگی، این عمل را معیار خود قرار دهند و به مقدار توان به آن بپردازند، آیا فقری در جامعه پدید می‏آید؟ آیا جامعه، دیگر به دو قطب سرمایه‏دار و فقیر تقسیم می‏شود؟ آیا در این صورت، جامعه اسلامی عزت پیدا نمی‏کند و نیاز آنان به بیگانگان که همیشه با استعمار و استثمار همراه است، پایان نمی‏یابد؟ آیا اگر فقری که بنا به فرموده امام علی علیه‏السلام، مرگ به شمار می‏آید (اَلْفَقْرُ، اَلْمَوْتُ الاَکْبَرُ)، از یک فرد یا خانواده یا جامعه برطرف شود، سبب نمی‏شود بسیاری از گناهان و گرفتاری‏هایی همچون سرقت، راهزنی، خیانت به امانت و مانند اینها از آن جامعه رخت بربندد؟ خداوند در آیه دیگری، اهمیت قرض دادن را چنین بیان می‏کند: "وَ أَقْرَضْتُمُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا َلأُکَفِّرَنَّ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ؛ به خدا قرض نیکو دهید [و سود نخواهید] تا گناهان شما را بیامرزم." (مائده: 12) خداوند در این آیه، علت آمرزش گناهان را قرض دادن می‏داند و به صورت قضیه شرطیه، نوعی ملازمه و رابطه علی و معلولی میان قرض دادن و آمرزش گناهان قائل می‏شود که نکته‏های بسیاری دارد".